III Bieg Wegański - opary, gonitwa i kucyki

Czuję, że udział w Biegu Wegańskim powoli robi się u mnie tradycją i powiedzenie, że do trzech razy sztuka chyba się tu nie sprawdzi. Tym razem trasa wydawała mi się najmniej wymagająca ze wszystkich edycji, co nie znaczy, że nie była urozmaicona - różne rodzaje nawierzchni, kilka mostków, pień, trawa, kamyki, trochę błota i kałuż na zakrętach. Jedynym mocniej zadyszkowym elementem były schody, które pokonywałam dwa razy.

Biegacze mieli do wyboru trzy dystanse: 2, 5 i 10 kilometrów. Zdecydowałam się na ostatni, który jednak okazał się o około kilometr krótszy (byłoby zbyt pięknie, gdybym dychę zrobiła w 52 minuty, może następnym razem ;). Poza kolką (znowu) dobrze mi się biegło, wyprzedziłam sporo osób i nie pośliznęłam się na żadnej przeszkodzie. Deszcz i wiatr, które wydawały się uporczywe przed startem, rozgrzanemu ciału w ogóle nie przeszkadzały. W Parku Skaryszewskim często bywałam jako dziecię i fajnie było przypomnieć sobie dawne spacerowe ścieżki. Dodatkowym atutem trasy były czekoladowe opary z pobliskiej fabryki Wedla, które działały lepiej niż izotonik i pozwalały oderwać myśli od wysiłku :).

Przed startem spotkałam Izę, która śmiga jak czarna sarna (czy są jakieś czarne sarny w przyrodzie?) na jednym z powyższych zdjęć. Nie próbowałam jej gonić, za to przed samą metą rozpoczęłam pościg za panem, który biegł kawałeczek przede mną. Wszystko przez doping jednej kobitki w opasce Vege Runners, wołającej do mnie: "Dawaj, przyspiesz jeszcze! Wyprzedź go, spokojnie dasz radę!". Wrzuciłam wyższy bieg, ale wspomniany zawodnik zorientował się, że jest celem i też dodał gazu. W efekcie wpadł na metę pierwszy, ale chyba oboje urwaliśmy dzięki temu kilkanaście sekund.

Później było tradycyjnie pasta party. Kluski jadłam na stojąco pod namiotem dla zająców, z deszczem kapiącym mi do plecaka. Obowiązkowy obchód po stoiskach z jedzeniem skończył się zrobieniem małych zapasów na najbliższy czas, m.in. kupnem batonów, pierogów, tempehu czy sushi (jak ja dawno nie jadłam sushi, muszę w końcu zrobić w domu).

Cieszę się, że urozmaiciłam sobie weekend (w między czasie pisanie rozprawki i notatki z węglowodorów, brr) tym startem, przy okazji wypróbowałam nowy dizajn, czyli fioletowo-niebieski strój plus kucyki a la atomówka (włosy znowu mam w wodorostowym kolorze po hennie). Pozdrowienia dla wszystkich, którzy byli i do następnego razu!

3 Bieg przez Most - gify, pizza song i burmistrz

W zeszłą niedzielę wzięłam udział w trzeciej edycji tarchomińskiego Biegu przez Most. Poprzednie biegi jakoś mi umknęły, więc tym razem przezornie zapisałam się sporo wcześniej. Można by powiedzieć, że nudy, bo ciągle biegam w swojej okolicy dwiema-trzema tymi samymi trasami, ale pokonanie znanych ulic tym razem w formie zawodów, po ulicy i z dopingującymi ludźmi to zupełnie inne, bardzo przyjemne doświadczenie. Powiedziałabym, że czułam się jak u siebie, a jednocześnie bardziej zmotywowana, żeby przyspieszyć czy uśmiechać się do zdjęć.

Co zapamiętam najbardziej z tego biegu? Upierdliwą piosenkę "We're gonna eat some pizza" ze wspólnej rozgrzewki, okrzyk "Vege vege runners!" i piątkę od mijającego mnie zawodnika i zaskoczenie, gdy okazało się, że pacemaker, którego trzymałam się przez pół biegu to burmistrz dzielnicy. W imprezie podobała mi się różnorodność startujących - ojcowie z wózkami, emeryci, przebierańcy, psy... Pogoda też udała się idealnie. Jedyne, na co mogę narzekać, to lekka kolka, która trzymała mnie od około 3 kilometra do mety i uniemożliwiła ostry finisz. Mimo to dobiegłam w satysfakcjonującym mnie czasie (niecałe 57 minut).