makaron z fasolą symbolizujący prawdę w pustym wszechświecie

Tytuły moich postów coraz bardziej kojarzą mi się ze sztuką współczesną, idę w jakąś abstrakcję. Chętnie rozwinę się w tym kierunku, także spodziewajcie się niezrozumiałych zlepków myślowych z mojej strony.

Coraz częściej dochodzę do wniosku, że rzeczywistości tak naprawdę nie ma. Że żyjemy tylko tym, co mamy w głowie. Gdyby tak wyjąć myśli, emocje, dorabiane scenariusze, opinie i zmartwienia, co by zostało? Czy bycie aktorami w naszej własnej telenoweli nie jest jedynym sensem egzystencji? Czy chcemy funkcjonować w prawdzie - wschodzącym Słońcu, rosnącej trawie, przejeżdżających samochodach? Ludzie chyba boją się tej pustki, która ma rzekomo zostać po odcięciu się od rozumowo - zmysłowych bodźców. Nie czuję się nihilistką, więc jestem za teorią, że obiektywna rzeczywistość zawiera coś więcej niż tylko czarną dziurę. A nawet coś ważniejszego - spokój, bezpieczeństwo, brak cierpienia? <dobra, teraz zżynam od Buddy>

Przechodząc do spraw bardziej przyziemnych - element obiektywnej rzeczywistości, niezależnie od moich schiz, to ciepły posiłek. Między rozważaniami (prawie) filozoficznymi a pozorowaniem odrabiania prac domowych udało mi się zrobić całkiem smaczny obiad. Trochę chińsko-meksykański, ale niezbyt skomplikowany i pracochłonny. Polecam, zwłaszcza na zmęczoną głowę i przy butach mokrych od śniegu.

Chińsko-meksykański obiados (słowo podchwycone z bloga Izabelli)
na dwie porcje potrzebujemy:
- 150 - 180 g chińskiego makaronu (ryżowy/sojowy/z fasoli mung)
- 1 - 2 łyżki oleju/oliwy do smażenia
- średnią cebulę
- puszkę czerwonej fasoli (240 g po odcedzeniu)
- szklankę pulpy pomidorowej
- pół dojrzałego awokado
- przyprawy według uznania - chilli, tymianek, kurkumę

Makaron przygotowujemy według instrukcji na opakowaniu. Na patelni rozgrzewamy olej. Wrzucamy pokrojoną drobno cebulkę i smażymy do zeszklenia. Posypujemy przyprawami. Po chwili dorzucamy fasolę i mieszamy z pulpą pomidorową. Trzymamy na ogniu kilka minut, mieszając co jakiś czas. Układamy w głębokich talerzach, ozdabiamy kawałkami awokado. Smacznego!

naleśniki zamiast dynastii Wettinów

Jestem fanką robienia rzeczy bezużytecznych, szeroko pojętego marnowania czasu i znanego między innymi z fejsbuka tekstu "I'm bored, let's eat". Wypruta z sił po dość męczącym tygodniu szkolnym (bardziej psychicznie niż fizycznie, smęcenie nauczycieli ssie) szykuję się na kolejne podobne dni. Oby do weekendu, ferii, wakacji, emerytury... Korzystanie z życia to nie dla mnie, większy fun mam ze smęcenia i użalania się nad sobą. Zamiast robienia notatek internet, zamiast ćwiczeń plotki i wypijanie litrów herbaty, zamiast dłuższego wypoczynku drgająca od ciągłego czytania powieka. Ale przynajmniej naleśniki były dobre.

Na ciasto (około dwóch porcji, I guess?):

- szklanka mąki (pół na pół orkiszowa chlebowa i kukurydziana)

- pół szklanki mleczka kokosowego

- szklanka wody (lub trochę mniej, jeśli wolimy bardziej gęste ciasto)

Na nadzienie (do dwóch naleśniorów):

- 1/2 niedużego brokuła (około 200g)

- pasta warzywna (u mnie marchew i kalafior ugotowane z kawałkiem glona, zmiksowane z białym sezamem i pestkami słonecznika)

- ulubione przyprawy i zioła (świeże lub suszone)

Mieszamy mąki i miksujemy z mleczkiem i wodą, odstawiamy na kilka minut. Smażymy na suchej patelni z obu stron do zarumienienia. Smarujemy hojnie pastą, nakładamy warzywa, posypujemy ziołami (w zimniejsze dni polecam chilli albo kurkumę). 

Przepis właściwie jest bardziej powrotem do kolorowego lata niż typowo zimową potrawą. Naleśniki nadadzą się na lekki, ale sycący obiad. Pojawiły się u mnie na talerzu spontanicznie - wykorzystałam to, co akurat zalegało w lodówce. Można go modyfikować zależnie od upodobań i dostępnych produktów. Przy okazji reklama nowego numeru gazety Vege, polecam w ramach zagryzki do obiadu.