czemu nie jestem weganką i jak nakręcam konsumpcję

Wiecie co? W sumie to nie jestem weganką, tak tylko udawałam.
Oczywiście trochę się nabijam, wcale nie podjadam teraz przed monitorem schabowego i nie mam na sobie skórzanych spodni (fuj). Zastanawiając się jednak ostatnio nad świadomym kupowaniem i ciuchami, doszłam do wniosku, że warto definicję weganizmu zakwestionować, a może nawet sformułować lepszą. Konkretnie chodzi mi o temat lumpeksów i szeroko pojętej odzieży z drugiej ręki oraz garderoby z wcześniejszych lat. No bo:
Weganie (...)  pragną nie kupować kosmetyków i ubrań powstałych z odzwierzęcych surowców (skóry, futra, wełna, jedwab) (...) oraz z produktów, które co prawda nie zawierają składników odzwierzęcych, ale były na nich testowane. (Wikipedia)
Nie mam wyrobionego nawyku zerkania na metki i czytania "składu" bluzki, która mi się spodoba. Z reguły, jeśli coś nie jest rażąco skórzane lub futrzane, kupuję. Kilka razy wkopałam się tą metodą i przeglądając nabytki po powrocie z centrum handlowego okazywało się, że zapłaciłam za śliczny, wełniany sweter. Ups. Dobra, jestem uważniejsza, macam materiały, dopytuję sprzedawców, a poza tym z lenistwa ograniczam zakupy do niezbędnego minimum. Ale zostają dwie sprawy:

martensy sprzed pięciu lat, w których planuję
przechodzić tegoroczną zimę (i kilkanaście kolejnych)

1) Rzeczy ze zwierząt, które kupiłam dawno temu (przed wegańską erą). Tutaj idealnym przykładem są moje martensy, na które jako jedenastolatka poświęciłam ponad cztery stówy. Kiedy odstawiłam mięso, w pierwszym odruchu wszystkie "złe" ubrania chciałam wrzucić do kosza. Ale to i tak nie uratuje już tej krowy, z której zrobione są moje buty. Poza tym będę musiała szukać nowej pary i wydawać niepotrzebnie pieniądze, którymi mogę wesprzeć na przykład schronisko dla psów. Co zdecydowałam? Martensy noszę do zdarcia, niech życie tej krowy nie pójdzie zupełnie na marne. Robię tak ze wszystkimi starymi ciuchami, a nad nowymi rzeczami dłużej się zastanawiam.

wełniany sweter, z rozpędu kupiony
w lumpeksie

2) Lumpeksy. Ciucholandy nie nakręcają popytu na futra. Trafiają tam rzeczy, które ktoś oddał, bo nie są mu już potrzebne. Jeśli kupię skórzany pasek w lumpeksie, producenci nie będą produkować ich w większej ilości. Jeśli kupię ten sam pasek w firmowym sklepie, przyczyniam się do śmierci zwierząt. Kupowanie odzieży używanej jest korzystne dla środowiska, żywych istot i portfela. Przy okazji zapewniamy ludziom pracę i utrzymujemy tego typu sklepy przy życiu. Więc przestałam sobie wyrzucać, że w ciucholandzie "przypadkowo" nabyłam jedwabną apaszkę i że to takie niewegańskie. W lumpeksach kupuję wszystko.

jedwabna apaszka, też z odzieży używanej

 Czy czuję, że "zdradziłam" wegańską społeczność i nie powinnam nosić tej chlubnej nazwy? Wcale. Dzięki starym rzeczom i zakupom w second-handach bez nakręcania popytu i poczucia winy kupuję mniej. Staram się, żeby nowości w mojej szafie były bez odzwierzęcych elementów, chociaż przyznaję, że wymaga to więcej czasu i zachodu, niż przeciętne wyjście do Arkadii. Także proponuję nową definicję weganizmu, która uwzględniłaby, że osoby żyjące według tej ideologii nie wspierają lobby futrzarskiego czy skórzanego, czyli nie kupują nowych produktów, które by ten biznes rozwijały. Bo chyba bojkotowanie przemysłu modowego poprzez umieszczenie połowy zawartości swoich półek na wysypisku i zastąpienie ich stertą rzeczy z bawełny ekologicznej to bardziej hipsterska, ale mniej sensowna metoda...?