Za Mickiewicza bym nie wyszła, ale "Pana Tadeusza" warto poczytać chociażby dla ogłady towarzyskiej.

Jeśli w liceum przeczytałaś/eś w całości "Pana Tadeusza", pewnie możesz się już zaliczyć do elity intelektualistów naszego kraju. Mało kto kontaktuje się z romantykami inaczej niż poprzez streszczenia.

Mickiewicz we współczesnym świecie ma przerąbane. Bo jak romantyk, to pewnie jakieś homo-niewiadomo, wącha kwiatki, pląsa po łące i zalewa się rzewnymi łzami krojąc cebulę.
Ślub z romantykiem byłby dla mnie koszmarem, nie przeczę. Facet z taką ideą miłości jest nie do zdzierżenia w czasach, w których trzeba szybko podejmować decyzje, rozładowywać zmywarkę i rozliczać PITy. Więc żeby wizja denerwująco wyidealizowanego uczucia nie przysłaniała mi widzenia, postanowiłam spojrzeć na Litwo! Ojczyzno moja! pod względem językowym. I to było miłe zaskoczenie.
W towarzystwie nie mam refleksu. Cięte odpowiedzi przychodzą mi do głowy z opóźnieniem i zawsze zazdroszczę tym, którzy rzucają sucharami jak z rękawa. Mickiewicz na musiał być jednym z nich. Poniżej kilka tekstów, które można wykorzystać na spotkaniach, zwłaszcza ironicznie. Wszystko dzięki naszej narodowej epopei (a zostało mi jeszcze siedemdziesiąt stron do końca, czekam na więcej).

- o niezbyt bystrym znajomym:
Tępy nie był, lecz mało w naukach postąpił

- o kimś z nietypowym poczuciem humoru:
Tak dowcipne żarciki umiał komponować,
Iżby je w kalendarzu można wydrukować

- o przesadnie ekstrawaganckim stroju:
Woźny pas mu odwiązał, pas słucki, pas lity
Przy którym świecą gęste kutasy jak kity

- o przyjaźni: (wersja antysemicka ;)
(...) szanują przyjaciół jak pieniądze Żydzi

- reakcja mężczyzny na napomknięcie o związku małżeńskim:
Proszę cię, moja droga, rozmyśl się! uspokój!
Ja jestem tobie wdzięczen, ale niepodobna
Żenić się, kochajmy się, ale tak - z osobna.