brzydkie, ale zdrowe i pożywne śniadanie w (zaledwie?) 25 minut

Promienie Słońca już od dłuższego czasu wpadają przez okno. Nerwowo szukamy budzika (wersja hard - pracująca) lub z własnej woli próbujemy rozchylić powieki (wersja light - wakacyjna). Po omacku cudem trafiamy stopami do kapci i toczymy się do kuchni, odpychając lekko od mijanych ścian. Skupiamy całą swoją poranną koncentrację na wlaniu wody do czajnika i wsadzeniu torebki z herbatą do kubka.

Nie dziwi mnie, że tak wiele osób nie jada śniadań. Co ja robię o siódmej trzydzieści, w środku sierpnia, na nogach? 

Robię tak: rozgrzewam suchy garnek. Wsypuję pięć łyżek stołowych kaszy jaglanej i prażę, aż zacznie pachnieć. Zalewam wrzątkiem z wspomnianego wcześniej czajnika. Podczas gdy woda bulgocze na średnim ogniu, obieram cztery nieduże pietruszki i kroję drobno, w kostkę albo cienkie plasterki. Po pięciu minutach wrzucam do kaszy razem z garścią rodzynek. Zmniejszam ciut ogień i przykrywam. Lubię, kiedy wszystko jest porządnie rozgotowane, więc daję sobie piętnaście minut na umycie zębów, walkę z kołtunem na głowie i makijaż. Od czasu do czasu wybiegam z łazienki aby sprawdzić, czy nie trzeba dolać płynu (tutaj zostawiam Wam dowolność - można użyć wody, mleka, mleczka roślinnego, soku czy (dla mniej wyspanych) kawy. Gdy kasza wszystko "wypije" zdejmuję ją z palnika i odstawiam przykrywkę, żeby danie lekko wystygło. W tym czasie biorę garść nerkowców i mielę na proch w młynku. Posypuję kaszę i dokładnie mieszam w garnku, aż powstanie bardziej kleista, puddingowa konsystencja. Przekładam do miseczki i sprawdzam swój czas (25 minut, sprinterką to ja nie jestem). 

Przed skonsumowaniem opcjonalnie dodajemy przyprawy (wanilię, kardamon, cynamon itp.) albo (o zgrozo!) cukier. Mi wystarcza tradycyjna wersja. 

Proste? O świcie niekoniecznie, ale wystarczy przywyknąć, wierzcie mi.